Bias en blinde vlekken in wetenschapscommunicatie

Over het thema:

In de wetenschapscommunicatie betrekken we het liefst iedereen bij wetenschap. We doen allerlei goede dingen en die delen we graag met elkaar. Dat is heel mooi. Toch is het de moeite waard om  te blijven zoeken naar wat we niet goed doen, wie we niet bereiken, welke wetenschap we niet belichten. Fouten maken is niet erg, behalve als je er niks van leert.

In de medische wetenschap werd de vrouwelijke helft van de bevolking tot voor kort systematisch genegeerd. Veel bewegingssensoren zien mensen met een donkere huid letterlijk niet staan. Dat zijn geen bewuste keuzes, maar gevolgen van blinde vlekken en - heel menselijke - bias.

Hebben wij als wetenschapscommunicatie ook blinde vlekken? Wat zijn onze ingesleten gewoontes, verborgen aannames, ingebouwde voorkeuren? Werken we in een echokamer met gelijkgestemden? Kunnen we ons bewust worden van onze bias? En: wat kunnen we er samen aan doen, zodat we steeds beter iedereen betrekken bij wetenschap?